Αθανάσιος Στάμου: 80 χρόνια από την επαναλειτουργία του Ιερού Ναού Αγίου Φανουρίου Παλιάς Πόλης Ρόδου

Γράφει ο Αθανάσιος Στάμου

Εφέτος συμπληρώνονται 80 χρόνια από τον πρώτο Πανηγυρικό εορτασμό του προστάτου της Ρόδου Μεγαλομάρτυρος Αγίου Φανουρίου του Νεοφανούς.

Τον Μάιο του 1945 Λαμπροβδομάδα, λειτούργησε για πρώτη φορά ο σημερινός Ναός του Αγίου Φανουρίου, από τον Παπακυριάκο Μανέττα, ο οποίος από το 1924 υπηρετούσε ως εφημέριος στον Ιερό Ναό των Εισοδίων της Θεοτόκου Νεοχωρίου. Η απόσπασή του και η «προσωρινή» τοποθέτηση του ήταν Αποκλειστική Βούληση και Απόφαση του Αείμνηστου Μητροπολίτη Ρόδου Αποστόλου Τρύφωνος.

Το κίνητρο της επιλογής του για τον Παπακυριάκο στον Άγιο Φανούριο, είχε να κάνει με τον Σεβασμό, την Αγάπη και την εκτίμηση που έτρεφε στο πρόσωπό του ο Λαός της Ρόδου, ανεξαρτήτως θρησκεύματος και εθνικότητας, για το χάρισμα που είχε να θεραπεύει ως πρακτικός τα πάσης φύσεως ορθοπεδικά τραύματα που αντιμετώπιζαν οι Ροδίτες από την πόλη και τα χωριά, αλλά και από τα γύρω νησιά με απόλυτη επιτυχία.

Είχε επίσης πολύ καλές σχέσεις, σεβασμού, φιλίας και εκτίμησης τόσο με τον καθολικό επίσκοπο, όσο και με τον Χότζα των Οθωμανών.

Όταν στις 8 Μαΐου του 1945 πήγε να λειτουργήσει για πρώτη φορά, ένα μικρό κοριτσάκι που βρισκόταν έξω από το «αχούρι» όπως ονόμαζαν τον Ναό, η Δέσποινα Καρίπη πήγε στο σπίτι της και είπε στον πατέρα της Γιώργο Καρίπη, «μπαμπά έλα να δεις στο αχούρι είναι ένας ψηλός παπάς και φωνάζει δυνατά το Χριστός Ανέστη».

Αξίζει να αναφέρουμε εδώ ότι κατά τον πρώτο πανηγυρικό εσπερινό το έτος 1945, ο Μακαριστός Μητροπολίτης Ρόδου Απόστολος Τρύφωνος, απένειμε στον Οικονόμο Παπακυριάκο Μανέττα το οφφίκιο του Σταυροφόρου, «το δικαίωμα του φέρειν σταυρόν επί του στήθους και προηγείται εν ταις χωροστασίες των λοιπών κληρικών των εχόντων εκκλησιαστικά οφφίκια» -όπως ακριβώς αναφέρει το σχετικό αρχιερατικό έγγραφο.

Ο Ναός ονομάστηκε Άγιος Φανούριος από τον Μακαριστό Μητροπολίτη Ρόδου Απόστολο Τρύφωνος, λέγοντας στον Παπακυριάκο «Καλορίζικος ευλογημένος και στερεωμένος ο Άγιος Φανούριος» ίσως κάτι γνώριζε για την ύπαρξη του Ναού ή επειδή μετά από πολλά χρόνια φανερώθηκε αυτός ο Ναός για να εξυπηρετήσει τις λειτουργικές ανάγκες των κατοίκων και πολύ σύντομα έγινε γνωστός σε όλη τη Ρόδο, στα γύρω νησιά ακόμη και στο εξωτερικό λόγω της μεγάλης μετανάστευσης της εποχής. Πολλοί πιστοί έστελναν χρήματα για την συντήρησή του και υπέρ υγείας των οικογενειών τους. Με τα χρήματα αυτά αγοράστηκαν τα δύο διπλανά οικόπεδα, αριστερά του Ναού και δημιουργήθηκε η πλατεία.

Ο Παπακυριάκος παρέμεινε στον Άγιο Φανούριο μέχρι το 1960, όταν οι Νιοχωρίτες μάζεψαν υπογραφές και πήγαν στον Αείμνηστο Μητροπολίτη Ρόδου Σπυρίδωνα, ζητώντας επίμονα την επιστροφή του στην κανονική του θέση στο Νιοχώρι. Το αίτημα αυτό έκανε άμεσα αποδεκτό ο Μητροπολίτης. Για λίγους μήνες τοποθετήθηκε εκεί ο ιερέας Δημήτριος Κωτιάδης, ο οποίος μετατέθη στο Νιοχώρι και στη συνέχεια τοποθετήθηκε ο πατήρ Βασίλειος Χατζημανώλης ο οποίος υπηρέτησε με αυταπάρνηση πολλά χρόνια λόγω και των προβλημάτων που συνεχώς του δημιουργούσε η Αρχαιολογική Υπηρεσία.

Με λεπτομερή περιγραφή θα αναφερθώ στο μέλλον για τον εν λόγω Ναό, σύμφωνα με τις αφηγήσεις των πρωτοστατών και πρωτεργατών, για να μη ξεχνιέται ή να αλλοιώνεται η ιστορία.

Σήμερα λόγω της εορτής, ας θυμηθούμε και ας μνημονεύσουμε τους Αημνήστους: Παπακυριάκο Μανέττα πρώτο εφημέριο και ο οποίος ανασυγκρότησε τον Ναό και την ενορία, τους συνεργάτες του Οδυσσέα Παστουνάκη, Αθανάσιο Σταμούλη, Νικόλαο Γιαννά, τους ιεροψάλτες Νικόλαο και Παϊσιο, την νεοκόρο Αστραδενή με τη μητέρα της, την Μιχαλάκαινα η οποία ήταν αναντικατάστατη βοηθός του Ιερέα, την οικογένεια Γεωργίου Καρίπη, τον Χρίστο Φέσσα και όσους δεν θυμάμαι και τους οποίους είναι βέβαιο ότι ο Κύριος γνωρίζει.

Ας ευχηθούμε Χρόνια Πολλά και ευλογημένα στο Ροδιακό Λαό για τη σημερινή γιορτή του Πολιούχου μας Αγίου Φανουρίου που τιμάται σήμερα.