Σωματείο Ξενοδοχοϋπαλλήλων Ρόδου: ΠΑΜΕ… ξαφνικά; Για να μην ξεχάσουμε ποιοι πραγματικά ξεχνούν τους εργαζόμενους

Από το Σωματείο Ξενοδοχοϋπαλλήλων Ρόδου εκδόθηκε η ακόλουθη ανακοίνωση:

Διαλλειμα για λίγο από τις εξελίξεις στην διαπραγμάτευση άλλωστε η διαδικασία του Ο.ΜΕ.Δ έχει επίσημα ξεκινησει , ημίχρονο από τα πολύ σοβαρά θέματα που αντιμετωπίζουμε όλοι αυτό το διάστημα για να απαντήσουμε στους τιμητές της συκοφαντίας των γιαλαντζι αγώνων και της πλάστης καταγγελιας.

Ήρθαν πάλι. Όπως πάντα, με το γνωστό ύφος τιμητή, με τα παλιά τους συνθήματα ντυμένα καινούρια ρούχα, να καταγγείλουν όσους όντως παλεύουν για τους εργαζόμενους. Από τον βαθύ τους ύπνο – που μοιάζει περισσότερο με πολιτικό λήθαργο δεκαετιών – ξύπνησαν για να δηλώσουν παρόντες. Όχι στον τόπο δουλειάς. Εκεί σπανίζουν. Παρόντες στον πόλεμο εντυπώσεων και καπηλείας.

Γιατί ας μη γελιόμαστε: αν κάποιος κατέχει παγκόσμια πρωτιά στην τέχνη του να εμφανίζεται τελευταία στιγμή και να χώνεται στον αγώνα των άλλων, είναι το ΠΑΜΕ. Με χρονόμετρο ακριβείας, κάθε φορά που υφίσταται μια συλλογική διεκδίκηση , εμφανίζονται ως “οι μόνοι που αντιστέκονται”, παριστάνοντας τους γενναίους σε μια μάχη που δεν έδωσαν ποτέ.

Τι κι αν κάποτε αποκαλούσαν «λαιμητόμο» μια Συλλογική Σύμβαση που στο πρόσφατο παρελθόν πλασάραν ως κατόρθωμα τους; Τι κι αν έστησαν πανό για να «προστατέψουν» ό,τι μέχρι χθες ξόρκιζαν; Το πολιτικό τους θράσος δεν γνωρίζει μνήμη ούτε ντροπή. Καταγγέλλουν «συναινέσεις», την ώρα που συναλλάσσονται διαχρονικά με μεγαλοξενοδόχους που οι ρίζες τους βρίσκονται βαθιά μέσα στο ίδιο τους το κόμμα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι σφοδρότερες επιθέσεις στις πραγματικές διεκδικήσεις των εργαζομένων προέρχονται από οικογένειες ξενοδόχων με κομματικές ταυτότητες βαθιά ριζωμένες στον Περισσό και στο’ τιμημένο’Κ.Κ.Ε. Πόσες φορές άραγε πρέπει να σιωπήσουν για να μη χαλάσουν τη «συντροφική εικόνα»;Καταγγελουν γενικά αλλά όχι να χάσουν και τα διάφορα οφέλη τους…

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Οι εργαζόμενοι έχουν μάτια και βλέπουν. Βλέπουν ποιοι δίνουν μάχες, ποιοι χτίζουν πραγματικές γραμμές άμυνας στα ξενοδοχεία, και ποιοι κατασκευάζουν συνομωσίες για να συντηρήσουν τον μικρόκοσμο της κομματικής αυταρέσκειας. Βλέπουν και κάτι άλλο: τους καθοδηγητές του ΠΑΜΕ που δουλεύουν 13ωρα όχι από ανάγκη, αλλά για ψηφαλάκια σε συνδικάτα και εργατικά κέντρα καθώς και το απαραίτητο «αντικαπιταλιστικό lifestyle». Γιατί τίποτα δεν πουλάει περισσότερο από έναν κουρασμένο επαναστάτη με ροζιασμένα χέρια, έστω και αν οι κάλοι είναι από το πληκτρολόγιο.

Και όσο για την υποτιθέμενη απέχθεια τους προς τα «συστημικά ΜΜΕ»… Ένα ζάπινγκ αρκεί για να τους δεις αυτούς τους καθοδηγητές στα στούντιο, με ύφος αναλυτή, άλλοτε με στολή του εργάτη κι άλλοτε με σακάκι, να απολαμβάνουν τον μικρό τηλεοπτικό τους θρόνο. Οι ίδιοι που δεν μπορούν να αρθρώσουν απάντηση σε μια στοιχειώδη ερώτηση, που μπερδεύουν τον εργατικό αγώνα με τον θεατρικό μονόλογο.

Οι εργαζόμενοι όμως δεν έχουν ανάγκη από θεατράλε υπερασπιστές. Δεν χρειάζονται άλλους που θυμούνται την τάξη μόνο όταν φανεί κάμερα στον ορίζοντα ή όταν πλησιάζουν εκλογές ή διαπραγματεύσεις. Έχουν ανάγκη από αλήθεια, από ειλικρίνεια, από συνέπεια.

Και όταν έρθει η ώρα – γιατί θα έρθει – να κλείσει αυτή η σαιζόν με κατακτήσεις, με αυξήσεις και με νέα Συλλογική Σύμβαση, να είναι σίγουροι όλοι: οι εργαζόμενοι ξέρουν ποιοι πάλεψαν και ποιοι απλώς φώναζαν με ντουντούκα από τον καναπέ τους.