Τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ τις διαβουλεύσεις μεταξύ ξενοδόχων και εργαζομένων για τη νέα σύμβαση.
Από αυτή τη διαπραγμάτευση, όμως, λείπει ο κεντρικός παίκτης: η κυβέρνηση.
Ένας εργαζόμενος με 15 σεζόν προϋπηρεσία (που ουσιαστικά θεωρείται χωρίς προϋπηρεσία, αφού ακόμη δεν έχει ξεπαγώσει το διάστημα 2012–2024 λόγω απόφασης Αρείου Πάγου και μνημονίων) κατά μέσο όρο αμείβεται με περίπου 1.350 € για 7μέρες δουλειά !!!!!— κι όταν έρθει η ώρα της ανεργίας (που δεν είναι πια αφορολόγητη) ξεπερνά το αφορολόγητο και πληρώνει φόρο.
Στα Δωδεκάνησα, όπου κάποτε το μειωμένο ΦΠΑ ήταν δικαίωμα και το μεταφορικό ισοδύναμο λειτουργούσε, σήμερα όλα γίνονται βάρος στον μικρό.
Παλιότερα, αυτές οι συμβάσεις σπάνια κατέληγαν στη διαιτησία. Ήταν πρότυπο συμφωνιών, με εκατέρωθεν υποχωρήσεις — γιατί όλοι ήξεραν ότι χωρίς ανθρώπους του τουρισμού, τουρισμός δεν υπάρχει. Οι μετακλητοί καλύπτουν κενά, αλλά ούτε την εμπειρία ούτε την αγάπη για τον τόπο έχουν — και δεν είναι σωστό να αποτελούν την πλειοψηφία του προσωπικού μιας ξενοδοχειακής μονάδας. Αν γίνει αυτό, θα αλλοιωθεί η μορφή του ελληνικού τουρισμού που αποδεδειγμένα εξακολουθεί να έχει ισχυρό brandname χάρη στους ανθρώπους μας που τον υπηρετούν.
Από την άλλη, οι ξενοδόχοι αντί να πιέσουν την κυβέρνηση να τηρήσει τις δεσμεύσεις της (μειωμένος ΦΠΑ, μεταφορικό ισοδύναμο, χαμηλά επιτόκια), πιέζουν το προσωπικό για τη μικρότερη δυνατή αύξηση.
Κι όλοι ξέρουν γιατί: αν η κυβέρνηση τηρούσε όσα υποσχέθηκε, και οι ξενοδόχοι θα είχαν περιθώριο να δώσουν κάτι παραπάνω — κι οι εργαζόμενοι θα είχαν χαμόγελο, όχι άγχος για το ενοίκιο και τον φόρο ακόμα και στην ανεργία.
Σήμερα, το κράτος πιέζει τον ξενοδόχο — ο ξενοδόχος πιέζει τον εργαζόμενο — κι όλοι μαζί θυσιάζουν την κοινωνική συνοχή. Ξενοδόχοι και υπάλληλοι πίνουν καφέ στην ίδια καφετέρια· δεν είναι απρόσωπες σχέσεις, δεν είναι νούμερα σε excel.
Αυτό που καταφέρνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι οι άγριες ανισότητες και η επιστροφή στη λογική του «ζήσε με ό,τι σου πετάμε».
Αν δεν αλλάξει το πλαίσιο — κι αν δεν μπουν φρένο οι ρυθμίσεις που φέρνει το νέο εργασιακό νομοσχέδιο (όπως επισημαίνουν ΓΣΕΕ και ο Παναγοπούλος ) — τότε θα γυρίζουμε σε μεσαίωνα με χαμόγελα βιτρίνας.
Ας ευχηθούμε ότι και οι δύο πλευρές θα ξαναθυμηθούν την ομόνοια που πάντα κρατούσε ζωντανές τις τοπικές κοινωνίες.
Γιατί χωρίς αυτήν, κανένα τουριστικό θαύμα δεν στέκεται όρθιο.
Κουνάκης Π .Παναγιώτης
Αν. Γραμματέας Τουρισμού ΠΑΣΟΚ
