Άρθρο του Βασίλη Τσαλιαμάνη
Στην πολιτική ζωή κάθε χώρας, υπάρχουν στιγμές που αναδεικνύουν τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον ηγέτη και τον διαχειριστή. Ο ηγέτης είναι εκείνος που οραματίζεται, που βλέπει πέρα από το παρόν, που έχει τη δύναμη να εμπνεύσει, να ενώσει και να καθοδηγήσει έναν λαό προς ένα κοινό στόχο. Ο διαχειριστής, αντίθετα, περιορίζεται στη συντήρηση της υπάρχουσας κατάστασης, στη διαχείριση της καθημερινότητας, χωρίς τολμηρές πρωτοβουλίες ή βαθύ στρατηγικό σχέδιο. Η Ελλάδα, όπως και η υπόλοιπη Ευρώπη, έχει γνωρίσει και τις δύο κατηγορίες – και οι συνέπειες αυτής της διαφοράς είναι σήμερα πιο ορατές από ποτέ.
Στην πρόσφατη ιστορία της χώρας, προσωπικότητες όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου άφησαν ανεξίτηλο αποτύπωμα. Παρά τις αντιφάσεις τους, διέθεταν όραμα και πολιτικό σθένος. Ο πρώτος οδήγησε τη χώρα στην ευρωπαϊκή οικογένεια, ενώ ο δεύτερος έδωσε φωνή σε κοινωνικά στρώματα που ως τότε ένιωθαν αποκλεισμένα. Αυτές οι φυσιογνωμίες, με τα σωστά και τα λάθη τους, ενσάρκωναν το πρότυπο του ηγέτη: ανθρώπων που διαμόρφωσαν πορεία και όχι απλώς τη διαχειρίστηκαν.
Αντίστοιχα, στην Ευρώπη του 20ού αιώνα, η Μάργκαρετ Θάτσερ, ο Φρανσουά Μιτεράν, ο Χέλμουτ Κολ και ο Φελίπε Γκονζάλες αποτέλεσαν κεντρικούς πυλώνες της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Είχαν πίστη στο όραμά τους και το υπηρέτησαν με συνέπεια, ακόμη κι όταν προκάλεσαν αντιδράσεις. Ήταν πολιτικοί που καθόρισαν την πορεία των χωρών τους και, κατά συνέπεια, της ίδιας της Ευρώπης.
Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, η πολιτική ζωή γνώρισε περιόδους έντασης, ανασυγκρότησης αλλά και προόδου. Ωστόσο, μετά την οικονομική κρίση και την κοινωνική κόπωση που ακολούθησε, η πολιτική σκηνή πέρασε σταδιακά από τους ηγέτες στους διαχειριστές. Οι περισσότεροι πολιτικοί σήμερα περιορίζονται στη λογική της διαχείρισης της εξουσίας, χωρίς όραμα για το μέλλον, χωρίς τόλμη για ρήξεις και ανατροπές. Τα αποτελέσματα είναι εμφανή: απαξίωση της πολιτικής, απομάκρυνση των πολιτών και κρίση αξιών.
Η σύγχρονη εποχή δεν προσφέρει περιθώρια για παθητική διαχείριση. Ζούμε σε μια διαρκή αλληλουχία κρίσεων –οικονομικών, κοινωνικών, γεωπολιτικών και περιβαλλοντικών– που απαιτούν ηγετικές φυσιογνωμίες με ηθικό κύρος, διορατικότητα και αποφασιστικότητα. Η πολιτική χρειάζεται πρόσωπα που θα εμπνεύσουν εμπιστοσύνη και θα καθοδηγήσουν τη χώρα σε νέους δρόμους, όχι τεχνοκράτες που απλώς λύνουν επιμέρους προβλήματα.
Σε τελική ανάλυση, οι κοινωνίες προοδεύουν όταν διαθέτουν ηγέτες που βλέπουν πέρα από την καθημερινότητα, που θέτουν στόχους και κινητοποιούν το συλλογικό φρόνημα. Οι διαχειριστές είναι αναγκαίοι για τη σταθερότητα, αλλά μόνο οι ηγέτες γράφουν ιστορία. Και η Ελλάδα, όπως και ο κόσμος ολόκληρος, σήμερα περισσότερο από ποτέ, έχει ανάγκη από ηγέτες.
Πηγή:www.dimokratiki.gr
